Soñadores que me siguen

viernes, 22 de mayo de 2009

El ciclo se acaba...


Hoy estoy triste, ha sido mi último día de colegio y con ello se acerca el cierre de una etapa que empecé hace ya cuatro años.

Han sido años de nervios, risas, calma, descubrimientos y ante todo mucho conocimiento.

Me ha sorprendido gratamente que mis conocimientos eran más grandes de los que pensaba, siempre fui una pésima estudiante y en cambio en este retomar de los estudios he visto que sabia más de lo que pensaba (hayyyy esa baja autoestima...).

El primer año de estudios fue consecuencia de dar el paso que hacia tanto, tanto tiempo debía hacer pero no sabía hacia donde y de los amigos que me empujaron a realizarlo, aparte de mí enfado por el trabajo no reconocido en la última empresa de la etapa laboral anterior.

Recuerdo que llegue a la clase pensando que estaría rodeada de niñas de 15 o 16 añitos con sus carpetas forradas de chicos del Supervale (archiconocida revista de jovencitas que yo leía en mis tiempos ) y cual fue mí sorpresa que encontré con una clase de chicas y señoras que habían tenido el mismo pensamiento que yo, darle un giro a su vida. Fue un año genial... volver al colegio, volver a tener la sensación de tener 15 años menos, volver a ser "joven", aprender de todo muchísimo y encontrar todas las explicaciones super interesantes y lo más importante e increíble…SACAR UNAS SUPER NOTAS!!!


Al siguiente año, al dejarme llevar por mis compañeras, me lié y me apunte al curso de acceso al ciclo superior. Lo pase fatal, se me atravesó el ingles y me estrese con las matemáticas, aunque aprendí mucho de ellas. También aprendí a leer artículos de opinión y a redactar. Al final aprobé, aun no se como y me enrole a hacer el ciclo superior.

El primer año se me junto mis pocas ganas de estudiar con mis compañeros, una veintena de chicos de veinte tantos (y pocos) años que no querían trabajar en clase, que unido con mis pocas ganas hicieron que les cantara las cuarenta y me enemistara durante buena parte del año con todos ellos. Al final logre "reconciliarme" con todos. Llegamos a un consenso, ellos no se si entendían mi postura, yo entendía la suya, un cambio generacional chocante. Termine el año bien por que no lo vamos a negar, me sirvió tener una buena base de ciclo medio.

Este segundo y último año ha sido más tranquilo, menos asignaturas y la vista puesta al finales de mayo, pensando en todo momento que había que hacer un último esfuerzo y todo se acababa. Me volví a "pelear" con mis compañeros, seguían con su actitud de no hacer nada, pero siempre que me enfadaba pensaba lo que una profesora les dijo un día que lloriqueaban: "a mí me da igual si hacéis el trabajo o no... lo que esta claro es que la vida os pondrá en vuestro lugar...".Al final pase de ellos y seguí adelante con el único objetivo de terminar el curso el 22 de mayo (sin tener que recuperar nada). OBJETIVO CUMPLIDO!!!.

Resumen de estos dos años: he aprendido a leer economía (esa gran desconocida), a montar una empresa, mucha informática, algo de Marketing y un montón de pequeñas cositas, que supongo que me podrán servir o no, pero ahí están.


Dar las gracias a todos los que me han escuchado durante todo este tiempo, han compartido mis penas, alegrías, dudas.

A los profesores que siempre han estado ahí para ayudarme, han aguantado mis nervios y mi mal humor... también nos hemos reído...

Y gracias a la vida por ser lo que es (en mi caso)... MARAVILLOSA!!!


Ahora solo me queda encontrar un buen trabajo para poder emprender nuevos y grandes proyectos personales. Proyectos que tengo abandonados al no tener tiempo para ellos. Cuando esto ocurra, habré completado este ciclo que empecé hace ya un tiempo y me ha sido en muchos momentos muy gratos.

3 comentarios:

  1. Unas puertas se cierran y otras se abren...
    No sé si la puerte de los estudios está cerrada temporalmente o qué.
    Lo qué sí está claro es que la del trabajo ya se está abriendo, espero que esta andadura profesional puedas encontrar todo aquello que aspiras. Suerte.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  2. Moltes felicitats, noia! Penso que té molt de valor fer el que has fet. No ha de ser gens fàcil posar-se a estudiar després de tant temps. Ara, endavant, com hem de fer sempre, oi? I si no és per un camí, serà per un altre.
    Una abraçada!
    Neus

    ResponderEliminar